Rondje Europa (41): Zwitserland.

In deze
reeks doen we een toertje van heel Europa en stoppen we elke week bij een ander
land dat we nu of vroeger op het songfestival mogen of mochten begroeten. Onze
stop ligt deze week bij het land dat het allereerste songfestival organiseerde
én won: Zwitserland!

In het begin
Zwitserland
was bijzonder succesvol in de beginjaren van het songfestival. Niet alleen won
Lys Assia de eerste editie van de belangrijkste liedjeswedstrijd ter wereld met Refrain (Refrein), in 1958 zou ze ook nog eens 2de worden met Giorgio.
Grootste successen
Zwitserland
behaalde op het songfestival twee overwinningen, drie 2de plaatsen
en drie 3de plaatsen. Alhoewel velen overtuigd zijn dat Zwitserland
eigenlijk drie keer goud had moeten halen. Er hangt immers een nevel over de puntentelling
van 1963. Toen Noorwegen zijn punten moest geven, deden ze dat niet zoals het
hoorde en toen de presentatrice vroeg de punten te herhalen, vroeg de Noorse
woordvoerder om op het einde van de puntentelling naar Noorwegen terug te
keren. Wanneer dit gebeurde, kwamen er plots andere punten uit Oslo waardoor
niet Zwitserland met T’En vas pas (Ga niet weg) van Esther Ofarim won, maar
wel Dansevise (Dansliedje) van de Deense Grethe en Jorgen Ingmann.
Op
uitzondering van Giorgio zijn alle medailles van Zwitserland behaald door
Franstalige liedjes. Zwitserland heeft vier officiële talen en gebruikte die in
het verleden al allemaal. Naast 24 Franstalige inzendingen, waren er ook 12 in
het Duits, 9 in het Italiaans en slechts 1 in het Romaans. Enkel toen
Zwitserland in 1989 een thuismatch speelde, durfde ze het Romaans op de wereld
loslaten. Helaas met weinig succes: Viver senza tei (Leven zonder jou) van
de groep Furbaz werd slechts 13de. Sinds vrije taalkeuze werd
ingevoerd (1999), heeft Zwitserland al 11 keer voor het Engels gekozen. Ook in
1976 was al eens voor het Engels gekozen door het bijzondere trio Peter, Sue en
Marc. Zij deden in totaal vier keer mee en brachten elk van hun inzendingen in
een andere taal. Hun eerste deelname was in het Frans in 1971. Les illusionsde nos vingt ans (De illusies van twintigers) was hun zwakste resultaat en
behaalde een 12de plaats. Djambo djambo zou het in ’76 beter doen
met een 4de plaats. Drie jaar later waren ze terug met het
Duitstalige Trödler & co (Junkie & co) welke hen een 10de
plaats gaf. In 1981 zouden de drie hun 4de plaats kunnen evenaren
met Io senza te (Ik zonder zou).
In 1986 deed
Daniela Simmons het bijzonder goed met Pas pour moi (Niet voor mij). Enkel
België deed het beter met Sandra Kim en J’aime la vie (Ik hou van het
leven)
. De Zwitserse TV probeerde de Belgische inzending te laten
diskwaliferen omdat Sandra Kim gelogen had over haar leeftijd; iets waar de EBU
geen oren naar had, aangezien er op dat ogenblik geen minimumleeftijd gesteld
was. Liegen over de leeftijd leverde dus geen enkel voordeel op.
Gelukkig zou
het maar twee jaar meer duren vooraleer Zwitserland zijn tweede overwinning op
zak had hoewel dat maar heel nips was. Vlak voor Joegoslavië als laatste punten
mocht geven stond het Verenigd Koninkrijk vijf punten voor op Zwitserland die
vertegenwoordigd werd door de Canadese Céline Dion, op dat moment nog een
nobele onbekende. Haar Ne partez pas sans moi (Vertrek niet zonder mij)
kreeg zes punten van Joegoslavië en je zag de verslagenheid op het gezicht van
Céline, maar Scott Fitzgerald die uitkwam voor het Verenigd Koninkrijk kreeg
niks meer van Joegoslavië waarmee Zwitserland uiteindelijk met maar één punt
verschil won.
Het zou niet
de eerste en zeker niet de laatste keer zijn dat Zwitserland buitenlanders
gebruikte op het songfestival. In 1993 behaalde Zwitserland zijn voorlopig
laatste medaille toen Annie Cotton, ook van Canada afkomstig Moi, toutsimplement (Ik heel eenvoudig) bracht op het songfestival en er 3de
mee werd.
In het
nieuwe millennium geraakte Zwitserland maar eenmaal meer in de top 10; dat was
in 2005 in Kiev met de Estse groep Vanilla Ninja. Hun Cool vibes (Coolevibraties) kreeg toen o.a. 12 punten van Estland en eindigde uiteindelijk 8ste.
Het jaar nadien probeerde Zwitserland het met een compositie van de Duitser
Ralph Siegel; If we all give a little (Als we allemaal een beetje geven)
werd gebracht door six4one, een groep van 6 artiesten uit 6 verschillende
landen, met de bedoeling in al die landen te scoren natuurlijk, maar alleen
Malta had er uiteindelijk 12 punten voor over.
In 2013
verraste vioolspeler Sebalter vriend en vijand door 4de te worden in
zijn halve finale met Hunter of stars (Jager van sterren). Uiteindelijk
eindigde hij 13de in de finale, het op één na beste resultaat van
Zwitserland in dit millennium.
Grootste flops
Zwitserland
eindigde maar liefst negen keer laatst op het songfestival. De eerste keer was
al in 1964. I miei pensieri (Mijn gedachten) van Anita Traversi behaalde
geen enkel punt. Dit herhaalde zich drie jaar later voor Quel coeur vas-tubriser? (Welk hart ga jij breken?) van Géraldine. Ook in 1998 waren er geen
punten voor Gunvor en haar Lass ihn (Laat hem). In 2004 was Zwitserland het
eerste land dat, in een systeem met een halve finale, geen enkel punt wist te
behalen. Die bedenkelijke eer was toen weggelegd voor Celebrate (Vier) van
Piero & The MusicStars.
In 1995,
1999, 2001 en 2003 mocht Zwitserland niet deelnemen aan het songfestival wegens
slechte resultaten de jaren voordien.
Sinds het
invoeren van een halve finale wist Zwitserland zich nog maar vier keer te
kwalificeren voor een songfestivalfinale. Dat wil zeggen dat Zwitserland de
voorbije 13 songfestivals al 9 keer op de bank moest blijven zitten! België
bijvoorbeeld moest dat ‘maar’ 8 keer doen, Zweden slechts eenmaal.
In 2007 had
Zwitserland de bekende DJ Bobo ingeschakeld om de negatieve spiraal te
doorbreken. Hij had in de jaren ’90 een aantal Europese hits gescoord, maar het
gedateerde Vampires are alive werd slechts 20ste in de halve
finale.
De voorbije
twee jaren werd Zwitserland tweemaal laatst in zijn halve finale.
Organisatie
Zwitserland
organiseerde het eerste songfestival in Teatro Kursaal in Lugano. Het was
aanvankelijk niet de bedoeling dat de winnaar sowieso het volgende songfestival
organiseerde, dus organiseerde West-Duitsland de tweede editie na de Zwitserse
overwinning.
Door de
overwinning van Céline Dion verhuisde het songfestival in 1989 naar het Palais
de Beaulieu in Lausanne, de vierde grootste stad van Zwitserland. Eén van de
presentatoren was Lolita Morena die niet alleen in 1982 Miss Zwitserland was
geweest maar ook 3de werd in zowel de Miss World als de Miss
Universeverkiezing.
Toekomst
Op zondag 5
februari koos het Zwitserse publiek via televoting voor het nummer Apollo van
de groep Timebelle. Zes kandidaten en nummers waren door een speciale jury
geselecteerd om het tegen elkaar op te nemen, maar de uiteindelijke beslissing
was aan het publiek, waarvan meer dan  47%
koos voor de groep, die origineel was gestart als een boysband aan de unief in
Bern. Later kwam de Roemeense zangeres Miruna erbij. Roemenië en Zwitserland
zitten in dezelfde halve finale, dus misschien levert dat het land wel een
voordeel op. Of we het alpenland nog eens in de finale zien, weten we op
donderdag 11 mei.

Geef een reactie

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.